Receptoren en hun werking
Receptoren sturen alles in je lichaam; je spieren, je gedachten, je ademhaling, vaak (eigenlijk altijd) zonder dat je het door hebt. Is ook zo goed als onmogelijk, want we spreken hier over microvoltages opgewekt door circa 40 ionen (dat zijn positief of negatief geladen deeltjes) die in, en uit een cel bewegen. Er zijn verschillende cellen voor verschillende functies. Maar in basis hebben alle zenuwcellen/hersencellen een celkern, een cellichaam, een celwand, dendrieten en een axon met aan het eind ‘terminal buttons’ oftewel ‘eindknopen’. Die eindknopen zijn belangrijk, want die geven de signalen door.
Hier een plaatje. De cel in zijn geheel is beschreven als soma.

dem-neuron.gif>synaps>dem-neuron.gif


Dat cellen signalen doorgeven is algemeen bekend, dit komt door de wisselwerking van bepaalde ionen die in, en uit de celwand stromen. Hierdoor wekken ze stroom op. Om het even simpel te houden. Vergelijk het met een batterij die je steeds maar heel eventjes met beide polen kunt verbinden; je hebt nooit een complete stroomkring voor lange tijd. Deze ionen zijn over het algemeen K⁺, Na⁺, CHl^‑ en Ca²⁺. En door hun bewegingen ontstaan wisselende voltages die doorgegeven worden van de eindknopen naar de dendrieten, zoals een telefoonlijn. Je zou bovenstaand plaatje met de dendrites dus rechts onder aan de terminal buttons kunnen plakken om een functionerend hompje cellen te maken. Het opgewekte voltage gaat, meestal dan, vanuit de cel (soma), door de axon naar de eindknopen, waarna het via de dendrieten de cel aanstuurt. Tussen die dendrieten en de axon zit de synaps; een kleine ruimte die voor wat controle zorgt tussen de cellen en hun verbindingspunten.


‘System overload’
Die voltages kunnen soms wat teveel worden voor cellen! Ze moeten immers veel doorgeven! Heb je weleens je teen gestoten? Dan vuren dus duizenden cellen tegelijk hun signaal naar je hersens om pijn te voelen. Die cellen raken op een gegeven moment wel vermoeid, en dus wilt je lichaam het pijngevoel gaan dempen. Het is natuurlijk onzin om jarenlang pijn te hebben van één lullig stootje.
Om die reden heeft het lichaam een ‘HALT!’ systeem ontwikkeld. Net als dat je computer vastloopt wanneer je teveel programma’s draait, doen cellen dit ook. Wanneer een cel te lang – of te kort - zijn voltage doorgeeft, reageren de eindknopen en de dendrieten hierop door neurotransmitters af te geven in de synaps. Deze transmitters hechten zich meestal op de eindknopen, waardoor ze geremd worden in het afgeven van electriciteit (alsof je je hand op de speaker van je telefoon houdt). Soms hechten ze zich op de synaps waardoor minder signalen binnenkomen (alsof je je hand op de microfoon houdt).
Maar neurotransmitters zijn veel meer dan dat. Ze sturen bijvoorbeeld ook spieren aan! Dat doet acetylcholine bijvoorbeeld nadat je hersens -70Mv hebben doorgestuurd naar je vinger, een synaps op je spier geeft dan acetylcholine af, waardoor je spier samentrekt. Acetylcholine is een lastige naam, kort het in je hoofd af als ‘Ach’ want “Ach, wat geeft het, het is maar een voorbeeld”. Vervolgens wordt die acetylcholine weer opgenomen zodat je spier ontspant. In minder dan een seconde. Deze neurotransmitters worden bijna allemaal gerecycleerd door re-uptake pompjes (opnieuw opnemen) of enzymen die de neurotransmitters afbreken.
Hieronder zie je hoe die eindknopen (Axon terminals) door de synaps hun ‘berichten’ doorgeven aan de dendrieten (dendritic spine).
synapse_illustration2_tweakedsvg.png
http://nutritionwonderland.com/wp-co...tweakedsvg.png

‘En dit is belangrijk omdat?’
En hier gaat het nu om! Die berichtgeving van cel naar cel door voltages, die wordt dus geregeld en soms veroorzaakt door transmitters. Iedere transmitter werkt als een sleutel op een eigen slot, acetylcholine (spierstuurder) werkt niet op je serotonine-receptoren (happy gevoel). En dat is maar goed ook!
Want ook hier kun je het vergelijken met je computer; het zou klote zijn als je ‘aap’ typt, maar je pc gewoon ‘111’ verwerkt omdat er geen onderscheid in signalen is van je toetsenbord. Of dat er letters verschijnen wanneer je enkel met je muis klikt. Vandaar dat receptoren en transmitters erg specifiek op elkaar werken, dit wilt niet zeggen dat er geen joker-kaarten bestaan in dit spel.

Transmitters: ‘De slotenmakers en postbodes van de postbussen’
Er passen dus alleen acetylcholine-transmitters op de acetylcholine receptoren. De neurotransmitters werken tevens als controle. De Axon weet soms niet meer hoeveel signalen hij uitzendt. Dan komt de post-synapstische slotenmaker even vertellen dat het slot gaat breken wanneer we blijven sleutelen, de deur is na tien minuten wel open hoor! En het bericht is nu wel aangekomen! Die slotenmaker, stuurt dan wat neurotransmitter naar de axon, waardoor deze wat eerst rustiger zijn berichten stuurt en daarna stopt. Andersom gaat dit soms ook zo.

‘Anti-gonist en de agonist’
Wanneer een neuron moet stoppen met ‘afvuren’ van electriciteit dan komt er een antagonist vrij, die ervoor zorgt dat de ion-kanalen gesloten worden door ze te vullen met (zoals op het plaatje) een stuk hout. Andersom kan er een agonist vrij komen wanneer een cel te weinig vuurt, zodat er meer elektriciteit opgewerkt wordt en er meer ‘deuren’ opengaan.
564.png
Samengevat:
- Een cel vuurt via de weg: cel > axon > synaps > dendriet > volgende cel
- Wanneer van het ene celtype naar een ander celtype gecommuniceerd wordt komen vaak neurotransmitters in het spel. Bijvoorbeeld van hersenen naar spieren (acetylcholine).
- Wanneer er teveel signalen zijn, komen neurotransmitters vrij om dit te remmen.
- Wanneer er te weinig signalen zijn, komen neurotransmitters vrij om dit te versterken.
- De elektriciteit die reist tussen cellen wordt opgewekt door ionen die stromen door kanalen. Er zijn inwaartse kanalen en kanalen van binnen naar buiten de celwand.
- Neurotransmitters worden afgebroken door enzymen of anders gerecycleerd door heropname.

Waar waren we?
We begrijpen nu in basis hoe cellen communiceren met elkander. Terug naar het begin; de ionen. Die ionen vormen het begin van ieder signaal. Wanneer een cel méér moet uitzenden, zijn er soms niet genoeg kanalen die zulke ionen doorlaten. Hierdoor kan er steeds maar een klein signaaltje gevormd worden. Bij een infectie is dat bijvoorbeeld een probleem; je voelt het pas wanneer het de pan uit zweert. Je lichaam heeft daar iets op gevonden gelukkig; de G-proteïnen. Deze G-proteïnen maken extra uitwisselkanalen aan. Zoals op de computer: een USB-hub waardoor je met 10 toetsenborden tegelijk kunt typen wanneer dat ook écht nodig is. Die G-proteïnen weten niet zomaar dat ze aangemaakt moeten worden, daarvoor is een bericht nodig van de grote baas (de cel of de synaps). De voornaamste neurotransmitter die dit regelt in het geval van cannabis is anandamide. We noemen die transmitter voor het gemak Anna.


‘De Finetuner en de stoorzender’
Anna en andere cannabinoïden ( Cannabinoïden: die naam van lichaamseigen stoffen komt ergens vandaan, raad eens?) regelt dus in sommige communicatiesystemen de berichtgeving, samenstelling en huishouding, door ze heftig te laten berichten of door ze juist te dempen. Het finetunen van het brein eigenlijk, net zoals de knop op de radio draaien om storing te verhelpen. Of in het geval van de PC: door een USB toe te voegen, of er een weg te halen. Normaal is dit systeem in balans en zijn er weinig problemen in het doorgeven; je lichaam werkt zoals het hoort en je voelt je normaal. Anna is een cannabinoïde die in het lichaam al voor komt. Dat noemt men een Endogene cannabinoïde. Er zijn nog minstens vijf andere varianten waarvan de wetenschap nog weinig weet. Dat beschrijf ik verder niet. Het moet begrijpelijk blijven.
THC is een exogene cannabinoïde (exogeen betekent ‘van buitenaf’) die extreem veel lijkt op anandamide. Zoveel zelfs, dat ze op dezelfde receptor passen. Een nepsleutel dus! Die wel hetzelfde werkt! Maar omdat die de normale werking van anandamide kopieert, en – in basis - vervalst ga je dus rare gevoellens krijgen omdat je lichaam opeens minder, of juist meer berichten begint te sturen. Steek maar eens een stuk metaal tussen de postsorteermachine en snijd wat banden lek bij TNT. Het gevolg is vertraging, slechte aflevering en kut klantenservice. Terwijl dat niet de bedoeling was in een normale situatie. Alsof je blijft draaien aan de afstelknop van de ether op je radio terwijl je al prima ontvangst hebt. Muziek wordt heftiger, pijn voel je minder, etc. Dat gevoel noemen we high zijn, of stoned, of net wat. Je brein werkt nog zoals altijd, maar nu zijn de berichten verstoord. Het ene bericht komt makkelijker door dan het andere. Afhankelijk van de gebieden waar deze receptoren zich bevinden, werkt de drug op verschillende manieren en plaatsen. Vandaar dat het effect zo uiteenlopend is. Want er wordt véél ‘verstoord’, van hartslag tot herinnering, tot oogbalspanning. Wat nog meer? Nou, daar is google scholar voor.
De receptoren waar Anna op past, en dus ook onze wietjes-cannabinoïden, zitten door heel je lichaam, zelfs je ellebogen. Deze endocannabinoïden zorgen voor ondersteuning van cellen, herschikking, berichtgeving, reparatie, verwijdering en nog zoveel meer. Voornamelijk in gewrichten, waardoor CBD zo effectief werkt bij reuma. Maar ook in je hersens, deze gebieden regelen allerlei processen, voornamelijk het bepalen of een geheugenprikkel belangrijk is of niet. Als die werking verstoort raakt vergeet je sneller dingen. Herken je dat? Ik wel. Of, dat dacht ik tenminste.. Nu blijkt wel gelukkig, dat wanneer je drie weken geen exogene cannabinoïden binnenkrijgt, alles weer werkt zoals normaal. En dus ook je geheugen weer normaal geregeld wordt. Er zijn nog geen gevallen bekend van blijvende schade.

Meer lezen? Bronnen?
Introduction To Brain and Behavior, Kolb & Whishaw > Erg interessant boek om in de kast te hebben en in te bladeren
The Brains own Marijuana, Scientific American, 2005
Natural High, Kraft, U. Scientific American, 2006
Wikipedia.org

(THC discoverer Raphael Mechoulam of Hebrew University Medical Faculty in Jerusalem,
Israel)


Te lastig?
Hier nog een video met uitleg, nog simpeler!



Afweer of niet?
Kortom, is het een vorm van afweer-reactie? Nee. Simpelweg gewoon niet. Je lichaam doet er nauwelijks iets aan om van de stof af te komen, behalve de natuurlijke processen die al plaatsvonden voor de endogene cannabinoïden.
Nu ben ik redelijk begripvol en wil ik graag zien hoe zulke verkeerde informatie tot stand gekomen zou kunnen zijn. Het is makkelijk om iemand dom te noemen, maar lastig om te zien waarom ze op een bepaalde manier redeneren.
Hoe komen mensen bij die denkfout over afweer?
THC is gezien zijn samenstelling tot de alcoholen te rekenen. Vroegere wetenschappers dachten daarom waarschijnlijk (ik beredeneer dit ter plekke aangezien niemand een bron heeft!) dat het high-zijn eenzelfde afweerreactie zou zijn zoals plaatsvindt bij alcohol-consumptie. De waarheid blijkt dat THC helemaal niet afgeweerd wordt, maar juist van harte welkom is omdat het lijkt op een welbekende neurotransmitter. Je lichaam zou zichzelf kapot verdedigen als het lichaamseigen stoffen zou gaan afweren. Dat is vergelijkbaar met AIDS. En dat overkomt ons niet na een jointje toch?

Zo, nu steek ik er een op en hopelijk is alles duidelijk. Heb je vragen, onduidelijkheden? Plemp ze hieronder. Opmerkingen? Voer voor discussie? Idem dito!